هوالعزیز
سودای شعله شدن سر زد، تا از خاکستر من
می ریزد دست جنون هر دم، باده در ساغر من
ای ساقی ما سرمستان
جامی بده، جانم بستان
زهمه گریزان، ناله خیزان، بر تو روی کرده ام
کاش می شدلطافت پاکی ترنم هوای امشب را با عمق جان سرشت.
کاش می شد در نگاه معصومانه ماهتاب تا به وقت سپیده صبح زل زد، و چه زیبا می درخشد در میان انبوهی از نور افشانی ستارگان.
کاش می شد نفس را به یکباره در سینه حبس،
نگاه رو به آسمان،
دستان تهی را باز و مقصودت را با سکوت فریاد بزنی
کاش می شد عطش عشق درونی شعله بکشد تا به طنازی و جلوه گری جمالش عقل و جان از تو بستاند
و من دیگر از قفس به تنگ آمده ام
چقدر نگاه از پشت میله های قفس به کرانه آسمان برایم سخت و دشوار است
کاش می شد روزنه های امیدم به هم بپیوندند و راهی بشود برای آزادی از قفس
وچه زیباست زمزه وقت آزادی عاشقان اما صد حیف ... که ...
آزادی بدون عشق مقصد ندارد و من ...
گر نروی به سوی او راست بگو کجاروی
هر طرفی که بنگری ملک وی است و کوی او
اما ای مقصود و معبود من ، در این دریای تنهایی در این غربت و بی کسی ...
ناسپاسی ات نمی کنم و خوب می دانم ...
آنجا که خواندمت چقدر مهربانانه لبیکم گفتی و قلب حزینم را آرامش بخشیدی و بغض اندرون گلویم را شکستی و اشک از چشمان آلوده به گناهم سرازیر ...
راستی چقدر خوب دل شکسته می خری
ومن دگر بار با دلی پژمرده و قلبی آکنده از غفلت رو به درگاهت آوردم .
دریاب این بنده حقیرت را که با دنیایی از امید از درگاهت طلب مغفرت می کند .
والسلام
- ۹۳/۰۱/۰۲
زیباست برادر.