"آه ...آه از توشه کم و سفری طولانی"
هر سفری توشه خاص خود را می خواهد، پس می طلبد انسان آنگونه که در گشت و گذار های روزمره بار سفر می بندد و راهی سفر می شود، توشه و بار سفر آخرتش را نیز مهیا کند تا دروقت ناگهانی موت از بابت سفر طولانی و جاودان آخرت، از گزند خطرات راه، درامان ماند.
همه ما مسافریم ، مسافر در یک مکان توقف نمی کند ، و در حال طی مسافت است برای رسیدن به مقصد، و تا به مقصد نرسد آرامش و آسودگی خاطر ندارد، و در بین توقف هایش در مسیر به استراحت گاه ها دل نمی بندد، و به مقصد می اندیشد.
دنیا نیز محل گذر است از عالم فنا، پستی و نیستی، به سرای بقا و جاودانگی...و... سفربه سمت آخرت .
حال یکی زود و آن یکی دیرتر، یکی خندان، یکی گریان، یکی سربلند و آن دیگری... .
آه... ای معبود و مقصود من، خسته از این زندگی زمینی ام، تحمل خود برایم بسی گران است، ترسانم از کمی توشه و زیادتی بار گناهان، به وقت سفر.
مولای من... ترسانم از سفر بدون برگشت، قلیلی عبادات، نبودم در مسیر بندگی و ملاقات با معبودم.
آری... ای خدای بزرگم، ای معنی و مقصود، ترسانم از اعمالم.
زنگار گناهان و دل سپردن به زینت دنیا، هوا و هوس های نفس،... را ببین، شوق وصالت را از ما ستانده .
خداوندا... از کدامینشان به تو پناه ببرم.
هنور همچو مسافر زیستن را نیاموخته ام، هنوز نیاموخته ام که مسافر دل به مسیر نمی بندد، هنوز راه گذر از این گذرگاه را نفهمیده ام، آخر ای هستی بخش ....تا به کی.!!!
پناه میبرم به مولایم...رفیق دلتنگی هایم.!!
مهربانا....
فقیر و خسته و نالان به درگاهت آمدم رحمی
که جز ولای توام نیست هیچ دست آویز
میان عاشق و معشوق هیچ حال نیست
تو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز
- ۹۲/۱۱/۲۵