مصیبت هجران

بسم الله الرحمن الرحیم

قلب، سنگین و مالامال از غفلت ها، زنگار گناهان اتصال به عالم معنا را منقطع، دل، تن دادن به زندگی در بین خاکیان را به حضور در جوار افلاکیان و افلاک نشینان، ترجیح داده، نفس تسلط یافته، و از ایمان جزپوسته ای سست و سطحی چیزی باقی نمانده.

معبودا...

این چه مصیبتیست برما، به کجا میرویم ما چنین شتابان،

معبودا...

جز تو کیست که بتوان در این میدان و جولان سرای نفس، که ما با او طرح دوستی ریخته ایم، به او پناه برد؛؟

و اما... عیب کار از کدامین سو است؛؟

کمر همت بستن و مجاهدانه وارد عرصه نبرد داخلی و نفسانی شدن و از پای در آوردن و به خاک خواباندن پشت این دشمن مرموز و خطرناک، که به فرموده پیشوایان معصوم(ع):" نفس انسان خطرناکترین دشمن انسان است که در میان دو پهلو قرار گرفته"؛ کاریست بس مشکل ولی شدنی. یعنی نفس، موجودیست که نمی شود از در دوستی با او وارد شد، بارها شده نیکی به شخص، موجب انعکاس محبت و طرح دوستی از سوی او شده، اما حساب نفس از همه این حرف ها جداست، چرا که مدارای با نفس، شروعیست بر آغاز مخالفت های مشهودش، و برعکس اگر از در مخالفتش در آیی مطیع و فرمانبردارت میشود.

مراد هر که بر آری مطیع امر تو گشت               خلاف نفس که فرمان دهد چو یافت مراد

بلی، منشا همه سر کشی ها در وجود این اژدهای افعی است، که مبارزه با آن مستلزم اراده ای پولادین، عزمی راسخ و ایمانی استوار است؛ چرا که از خاصیت این فضیله ها، مهارکردن این افسار گسیخته است.آری جهاد داخلی و نفسانی که یکی از نبردهای سنگین در میدان زندگی زمینی  است و پیروزی کامل و بدون قید و شرط را میطلبد، نیازمند همین استواری در ایمان،و همراه داشتن عزم و اراده  است.

پس، اگر عزم اصلاح امور نمودی، آستین بالا زن، گام ها را استوار کن،افسار قوچ نفس سرکش را محکم به دست گیر، راهی قربان گاه شو، چاقوی برنده ایمان را از غلاف بیرون آر، او را به پشت نه، بلکه از جلو و چشم در چشم، دراز و سر از تنش بر کن.

حقیرا...  اگر چنین ننمایی، این افعی خطرناک، در آزمون های بزرگ زندگی آنچنان زمین گیرت کند که حتی مجالی برای حسرت خوردن هم تو را عاید نیاید.